اینجا ایرانه ، یه گربه ی هف هزار ساله

که زندس تا وقتی که نفت خام داره

اینجا چار فصله ولی تو دل مردمش

فقط برف زمستون و سرمایه داره

اینجا آینه ها تورو به تو نشون نمیدن

ببین گربه منو به کجا رسونده میگم

مردم همه تو رویاهاشون قدم میزنن

تقدیرو واسه همدیگه رقم میزنن

 (قسمت کوچکی از آهنگ اینجا ایرانه از بهرام)

.

.

.

و خورشید ، برای همیشه میرود...

اینجا ایرانه...

کشور شعار های سفید و حقیقت سیاه...

اینجا دین من توجیح کثافت کاری منه...

کشوری که آدماش از آخر اول اند...

نه ار نظر اقتصادی و علمی...

بلکه از نظر فلسفه و منطق و اجتماع...

من هیچوقت نمیگم کشورها دیگه خوبن و ما بدیم...

همه جای دنیا خرابه...

ولی چرا اینجا اینقدر زیاد خرابه؟

چرا تا این حد؟

چرا اینقدر؟

چرا آدما ارزش رو با چرخش اشتباه گرفته ان؟

چرا مشکل تو مشکل من نیست؟

چرا درد تو درد من نیست؟

چرا ما از وقتی بدنیا میایم بازنده ایم؟

.

.

.

ایران ویران شده ، این زخم عمیقی که داره ،

مقصرش من توئیم...

مسؤلش من و توئیم...

کارهای من و توئه که ایرانو ویران کرده...

و ساختنش هم وظیفه ی من و توئه...

برای هرکاری ، نه تنها زود نیست ، بلکه خیلی هم دیره...

.

.

.

هر نصیحتی که داری ، برای خودت نگه دار...

هر درسی که میخوای به دیگران بدی ، به خودت بده...

و تمام توانت رو بذار به پای اینکه از خودت یه انسان واقعی بسازی...

همه ی قدرتت رو بذار به پای ساختن خودت...

و دیگران رو بیخیال شو...

دیگران خر و احمق و نفهم و بی شرف و بی غیرت و کثیف و ... هستند...

تو که نیستی... هستی؟

تو خودت رو بساز ، بقیه با تو ساخته میشن...

بهترین راه تغییر در دیگرا اینه که اون تغییر رو در خودت بیاری...

.

.

.

آره رفیق...

این جامعه ، دستای من و تورو برای بازسازی نیاز داره...

کمکش کن...

کوچکترین کاری که من میتونستم بکنم زدن این وبلاگ بود...

تا دلیل منطقی بیارم و بگم با جنس مخالف ارتباط برقرار نکنید تا به کثافت کشیده نشید...

حالم از این وبلاگ و از کل اینترنت بهم میخوره...

ولی این وظیفه ی منه...

یه حس میگه بمون...

.

.

.

نظر یادت نره...